Ya Şimdi Gidersen...

Halacım, canım...

Keşke bunları okuyabilecek durumda olsaydın da sana okusaydım.. Ya da okumayı da geçtim de sen iyi olsaydın ve biz yine eskisi gibi olsaydık seninle...

Bir yıl önce rahatsızlandığın ilk günlerde bütün aile inanmadık hasta olduğuna. Psikolojik bunların hepsi dedik sana, kendini bırakıyorsun yapma böyle dedik. Oysa sen gerçekten hastaymışsın ve kendin bile bilmiyordun belki durumun bu kadar ciddi olduğunu. Psikiyatrı adı altında gitmediğiniz doktor, içmediğin ilaç kalmadı, oysa bunların hepsi hikaye imiş de bilememişiz işte.

Yaptığı yemeklerle bizlere ziyafet veren sen şimdi gözünü kaşını bile oynatamadan bebek gibi yatıyorsun yatağında. Böreklerini özledim dedim sana, pilavını özledim dedim güldün sadece... Sen şimdi gidersen biz ne yapacağız..

Bir anne sıcaklığını yaşadım seninle. Sana dair en çok neyi sevdim biliyor musun: Yaşadığımız zaman içinde belki de bana sitem etmeyen tek insan sendin. Akrabalar, eş dost ve birçokları.. Bir gün aramasam ya da ziyaretlerimin arasını uzatsam önce bir sitem ederler ya, bir tek sen hep kabul ettin beni. Şimdi böyle söylesem sana, boşver çocuğum sevdiklerinden öyle davranıyorlardır dersin. Sen hiç kötü düşünmezsin ki...

Şimdi sen gidersen öksüz kalacak evin. Eniştem, kuzenlerim, kardeşlerin, bizler ve en can yakıcısı da baban öksüz kalacak. Dedemin her of çekişinde canının yandığını hissediyorum, Bir babanın yaşı kaç olursa olsun evladının gözünün önünde erimesi, elinden hiçbir şeyin gelmemesi... Düşünmek bile istemiyorum. 

Dün gece ellerine dokundum, gözünü açtın usulca, yorgundun, belli ki ona bile gücün kalmamıştı. O ellerinle bir zamanlar iğne oyaları yapmıştın bana. Oysa şimdi... Bana verdiğin onca şey için, hiçbir zaman yargılamadan hep yanımda olduğun için, duaların, güzel dileklerin, varlığın için teşekkür ediyorum sana. Ben seni çok sevdim....