Sıcak bir yaz günü. Hiçbir şey yapası gelmiyor insanın. Tatil istiyor yüreğim de ruhum da. Bir yazı okudum bugün Ceyda Düvenci'ye ait. Verdiği bir röportajda yalnızlığı / anne olmayı öyle güzel anlatmış ki.. Her ne kadar bu iki kelime çelişkili görünse de içiçe öyle güzel bir hal almış ki..Bu cümleleri aynen yazmak istiyorum:
"Bence her anne kendi hayatında yalnız, babalar çok sonraları giriyorlar işin içine. Biz zaten birey olmayı, karıkoca olmayı, eş olmayı, sevgili olmayı zor becerirken bir anda bir çocuk giriyor hayatımıza. Anne baba olmaya adapte olmak için her bireyin zaman ihtiyacı var. Babaların da kendilerine ait zorlukları var. Ben de belirli şeyleri oturtabilmek için deli gibi çalışıyorum. Kızımı istediğim kadar göremiyorum. Ama gördüğüm zaman en güzel vakti geçiriyorum. Babası da öyle. Her birey için anne ve babalığı yalnız sırtlanıp devam etmek başlı başına bir sanat. Bizim imtihanımız diye düşünüyorum."
Bu satırları okuduğumda kendime dair öyle çok sey buldum ki. Söylenecek onca cümlem olmasına rağmen ben susacağım bugün. Belki başka bir zamana....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder